Zaman tünelinde yolunu kaybeden bir şairdir Mertcan Karacan…
Ne zaman bir şiirini okusam, 1950’li yılların bir şiir dergisini
elimde tutuyor hissine kapılırım.
Mertcan’ın şiiri o yıllarda mı kaldı?
Hayır…
Doğanın, insanların, İstanbul’un, hayatın kirlendiği bir dönemde,
tertemiz bir şair yüreği taşıyor Mertcan Karacan.
2000’li yılların şiirinde çok sık rastlamadığımız bir lirizm var
dizelerinde. O denli duyarlı, sıcak, naif… Ve, o denli kırılgan.
Şiirlerini sanki, bir zamanlar şairlerin uğrak yeri olan
Beyoğlu kafelerinde yazıyor.
Ya da, Rüştü Onur ve Muzaffer Tayyip Uslu ile İstanbul’a doğru
yolculuk yaptığı otobüs molalarında…
İskeleye yanaşmakta olan bir vapur dumanına baka baka, ya da…
Mertcan Karacan… Adında ve soyadında iki can var şairin.
Biri, şiirimize can veriyor; öteki, şiirimiz için can simidi.
SUNAY AKIN
2. Basım, Nisan 2017
Karton Kapak
13×19.5 cm
104 Sayfa
3. Hamur Kağıt
