“Öyle bir sessizlik oldu ki, bir saatin tik taklarını ve elektrik anahtarını bulmaya çalışan elinin duvara sürten sesini duyabiliyordu. Anahtarı buldu ve ortalık birden aydınlanınca kızın, yatak odasını örttüğü belli olan karanlık bir perdenin önünde kaskatı kesilmiş halde dikildiğini gördü; uzun, siyah bir paltoyu boğazına kadar çekmişti; hal böyleyken yüzünün, sanki herhangi bir bedenden koparılıp da oraya konmuş gibi esrarengiz bir görüntüsü vardı. Uçları bukle bukle, kare kesim, kısa kumral saçlarıyla yüzü, kaymaktaşı misali o kadar solgundu ki, korkudan belermiş, lacivert veya kahverengi gözleri ve aralık duran, uçuk pembe dudakları, beyaz bir maske üzerindeki renkli lekeler gibiydi; ve yüzünde, sadece acının verebileceği türden, garip bir incelik, dürüstlük ve insanda merhamet hissi uyandıran bir ifade vardı. Keith estetiğe duyarlı biri olmasa da ilginç bir biçimde etkilenmişti.
‘Korkmana gerek yok,’ dedi kibarca, ‘sana zarar vermeye gelmedim…’”